اگه بخوایم کمپرسورهای هوا رو از نظر پیچیدگی طراحی و مهندسی دسته بندی کنیم، ماجرا فقط به تعداد قطعات متحرک خلاصه نمی شه — سطح دقت ساخت، نوع کاربرد و فناوری به کاررفته هم نقش مهمی دارن.
پیستونی ساده ترین نوعه؛ قدیمی ولی قابل اعتماد. هرچند قطعات متحرک زیادی داره، اما از نظر فناوری پیچیده نیست و نگهداریش هم راحته.
اسکرو یه سطح بالاتره. دو روتور داره که با تلرانس دقیق با هم درگیر می شن و نیاز به سیستم روغن کاری و کنترل فشار دارن. با اینکه طراحی صنعتی تری نسبت به پیستونی داره، هنوز در رده ی تجهیزات استاندارد صنعتی محسوب می شه.
اسکرول کمی خاص تره — دو مارپیچ که با دقت بالا روی هم حرکت می کنن. قطعات متحرک کمه، اما ساختش فوق العاده حساسه. بیشتر می شه گفت «ظریفه» تا «پیچیده».
توربو سطح مهندسی بالاتری داره. در اون از پروانه های سرعت بالا، یاتاقان های مخصوص و محاسبات آیرودینامیکی پیچیده استفاده می شه.
و در نهایت سانتریفیوژ پیچیده ترین نوعه؛ عملاً یه توربوماشینه با پروانه های چندمرحله ای، دیفیوزر، اینترکولر و سیستم کنترل سرج. ساختش نیاز به دقت، متریال پیشرفته و اتوماسیون کامل داره — معمولاً در پالایشگاه ها، فولادسازی و صنایع عظیم استفاده می شه.
به طور خلاصه: سانتریفیوژ > توربو > اسکرو > اسکرول > پیستونی از نظر پیچیدگی طراحی.
